Yazık Ettiler Bize

Ne güzel harcadılar bizi…Hayatımıza giren insanlar değil sadece; en başta, en çok güvenmemiz gerekenler… Ailemiz.Sevginin ilk kaynağı olması gereken yer, yokluğuyla eksiltti bizi. Sarılmak , dinlemek hiç olmadı.Ve biz büyüdük sanarak, kırık dökük bir içimizle hayata karıştık. Hiç bilmedikleri bir şeyi dışarda aradık: “Sevilmek…”Oysa ne çok isterdik bir gün, yalnızca bir gün gerçekten anlaşıldığımızı hissetmeyi.Ama olmadı. Saçımızın teline bile değer vermeyenlerin kararlarıyla şekillendi yolumuz.Onların korkuları, eksikleri, sevgisizlikleri üzerimize kaldı.Sırtımıza yüklenen günahların, bastırılan hayallerin, susmaya zorlanan isyanların çocukları olduk biz. Şimdi dönüp bakınca soruyorum:Geçip giden yıllara mı yanmalı, yoksa hiç doğmamış hayallere mi?İkisi de içimizi yakıyor.Zamanla değil sadece, biz kendimizle de kavga ettik.Nereden başlasak elimizde kalıyor.Bir yara kapanmadan, bir yenisi açılıyor. Ve en acı olan ne biliyor musun?Tüm bunları yaşamamıza neden olanlar…Hâlâ vicdan rahatlığıyla yaşıyor olabilir.Çünkü sorumluluk duygusu hiç gelişmemiş birinin, sana ne kadar zarar verdiğini bile fark etmemesi kadar ağır bir şey yok bu hayatta. Biz onlar gibi olmadık.Olamayız da.Yaralıyız çünkü.Ve içimizde taşıdığımız acı, bize bir başkasına acı vermemeyi öğretti. Şimdi kalem elimde… Ama ne yazsam yetmiyor.Ne sayfalar yeter ne de mürekkep.