Sesimi Duyan Var mı?

Çok zaman geçti sevgili…
Hayli yoğundum, sen de yoktun.
Yağmurlar yağdı üzerime,
Sonra güneş açtı, gökyüzü bile kendini onarmayı başardı.
Hatta gökkuşağı bile çıktı bir ara…
Ama sen yine gelmedin.

Ben burada, aynı yerde duruyorum.
Yolları gözlemekten gözlerim buğulu,
Umudu beklemekten yorgunum artık.
Gelmedikçe, içimde bir şeyler eksiliyor.
Her gelmeyişin, bir kanadımı daha kırıyor.
Haberin var mı?

Soramıyorum bile.
"Acaba farkında mısın?" demek bile fazla geliyor artık.
Çünkü bu sessizlikte kendi kendime konuşmaktan
Aklımı yitirmenin eşiğindeyim.
Aynaya bakıp sesli konuşmaya başladım —
Belki biri duyar diye değil,
Sadece ben hâlâ var mıyım diye.

Biliyor musun sevgili,
İnsan bazen sadece bir ses bekler.
Bir “buradayım” fısıltısı bile yeter.
Ama ben ne ses duydum,
Ne ayak sesi…
Sadece yutkunan duvarlar,
Sadece boşluğa çarpıp geri dönen içli cümleler...

Sesimi duyan var mı?
Yoksa ben çoktan unutulmuş,
Kendi yalnızlığında kaybolmuş biri miyim?

Belki de asıl yorgunluk,
Seni değil,
Kendimi beklemekten.