Çaresizlik nedir diye sorsalar bana, hiç düşünmeden kendini unutmuş insan derim.
Bu, sadece bir anlık boşluk değil;
derinlemesine, iliklerine kadar işleyen bir yok oluş hali.
Kendini unutmak, varlığının özünü, neşesini, hatta kederini bile geride bırakmak demek.

Peki, kendini bu denli unutmasının altında yatan sebepler ne olabilir?

Eğer o unutmuşluğun köklerine inseydik, belki de bizler, yani “dışarıdan bakanlar” olarak adlandırdığımız bizler, o acıyla yüzleştiğimizde sanırım yok olurduk.

Çünkü: kendini unutan bir insanın içinde taşıdığı yük, dışarıdan görüldüğünden çok daha ağırdır.
O yükün altında ezilen ruhun acısı, çoğu zaman dile dökülemeyecek kadar derin, anlaşılamayacak kadar karmaşıktır.

Bu öyle bir çaresizlik ki, kişi kendi varlığını bile sorgular,
aynaya baktığında tanımadığı bir yüze rastlar.
Ve belki de bu kendini unutma hali, ruhun hayatta kalmak için bulduğu son savunma mekanizmasıdır.

Kendimizi unutmamıza sebep olanların başarıları taktir edilir…