Cam Fanusun İçinde

Bazen düşünüyorum da…Bu hayatta bana ait ne kaldı ki?Ne bir köşe gerçekten benim, ne bir insan içten içe beni anlayan…Sanki koca bir dünyanın ortasında küçücük bir fanusun içine sıkışmış gibiyim. Cam gibi; görünür ama geçilmez.Herkes bakıyor ama kimse görmüyor. O fanusu kırmak için ne savaşlar verdim.Kendimle kaç kez cebelleştim, kaç gecenin sabahında tükenmiş halde yeniden başladım, kimse bilmez.Çünkü insanlar yalnızca yüzeyde ne varsa ona bakıyor. Derine inmek zahmetli geliyor.O yüzden içimde kopan fırtınalardan kimsenin haberi yok. Ve bu yalnızlık…Her kalabalığın içinde bir adım daha derine işliyor.Yanımda gibi görünenlerin aslında ne kadar uzakta olduğunu fark ettikçe, içimde bir boşluk büyüyor.Sığınacak sandığım nice “varlık”, yokluğuyla yüzüme çarpıyor geceleri. “Ben varım” diyeni çok gördüm, ama gerçekten kalan kimse olmadı.Sözcüklerin değil, varlığın güven verdiği bir yere hiç denk gelmedim.Ve bu yüzden artık bir yerden sonra konuşmamaya başladım.Suskunluğum bağırıştan daha derin, içime attıklarım haykırıştan daha yüksek sesli… Koca bir dünyada, var ama yok olduğunu bilmek daha acı be…