Biz Yetemedik Kimseye

Doğrusu budur diye büyütüldük biz.Ne düşünmemize, ne hissetmemize izin vardı.Başımızı öne eğip, sessizce kabul etmemiz beklendi.Ve biz…İçimizde koca bir “neden?” taşıyarak sustuk. Bize hep beklentiler verildi,Ama kimse bizim neye ihtiyacımız olduğunu sormadı.İyi evlat olun, düzgün konuşun, üzmeyin, yetinmeyi bilin…Kendimizi değil, başkalarını memnun ettik.Kırıldık, ama “ses etme büyüğü kırılmaz” dediler.Kendimizi unuttuk, ama “önce başkası” diye belletildi. Ve en acısı…Ne yaparsak yapalım, yetemedik.Ne kadar çabalasak da kimse tam anlamıyla mutlu olmadı.Biz sevgimizi bile ispatlamak zorunda kaldık.Doyuramadık.Ne sevgiyi, ne beklentiyi, ne hayatı. Biz, hep eksik kaldık gibi hissettik.Oysa hep fazlasını verdik.Kendimizden verdik, içimizden, uykumuzdan, gençliğimizden… Ama artık anlıyoruz:Biz yanlış değiliz.Eksik olan biz değil, bizi hep “bir şeylere benzetmeye” çalışanlardı.Ve şimdi…Belki geç, ama yine de umutla…Kendi yolumuzu çizmeye çalışıyoruz.İçimizden geldiği gibi.Yanlış deseler de, bu kez kendimiz için.