“Ben Kalmak İçin Çok Direndim…”

Ben aslında hemen gitmek isteyen biri değildim.Savaşmayı da bilirim, sabretmeyi de.Kırıldım, ama hep yapıştırmaya çalıştım.Hatta o cam kesikleri ellerimi parçalasın, razıydım.Yeter ki dağılmasın sandım.Ama bazen, camı tutan sen olsan da kırılmak kaçınılmaz. İçimde bir sessizlik büyüdü.Kimse fark etmedi.Gülüşüm yerindeydi, ama içimden geçenler başkaydı.Anlatmadım. Çünkü herkes duyar, ama çok azı anlar… Kaldım…Kaldım çünkü umut ettim.Kaldım çünkü belki değişir dedim.Ama nefes alamamaya başladığında insan, gitmek lüks değil, zorunluluk olur. Ben şimdi gidiyorum.Arkamda kapılar çarpmıyorum, sadece kendi içime kapanan pencereleri açıyorum.Bu bir veda değil, kendime dönüş belki de.Çünkü ben ne zaman sustuysam, biraz daha kayboldum.Ve artık kendimi bulmak istiyorum. Bazen gitmek gerek.Çünkü kalmak, insanı yavaş yavaş yok ediyor…